Yıl bin dokuz yüz yetmiş altı aylardan Mart

Kalktı Terazi’nin göç Abdi Köyünden

Hiç düşünmemişti otuz beş yıl gezeceğini

Geldi Kırşehir’in Aşık Paşa mahallesine.

 

On Aralık bin dokuz yüz yetmiş yedide evlendi

Aşık Paşa’da Özbağlı İbiş’in evine yerleşti

Ankara’da Raportörlük kursuna katıldı

Evi geri Abdi köyüne gönderdi.

 

Tayin bekledi, karar çıkmadı

Evi gerisin geri Kırşehir’e getirdi

Yenice mahallesinde bir eve taşındı

Kimi eşyaları kırıldı, kimilerini attı.

 

Ankara’da Maliye kursunu kazandı

29 Ekim 1978’de Ankara’ya taşındı

Kırşehirliler apartmanına yerleşti

Abbas’ın bodrum katında bir yıl oturdu.

 

Asu dünyaya geldi, Çorumlunun evine taşındı

Hem kursa devam etti hem de çalıştı

Ara sıra arkadaşları ile Kızılay’da demlendi

12 Eylül öncesi hem takip edildi hem de dövüldü.

 

12 Eylül 1980 askeri darbesi imdadına yetişti

Müdür yardımcısı oldu, Çubuk ilçesine taşındı

Hem hizmet etti, hem de dost edindi

Ovacık köyünden Veli Aktaş’a hayran oldu.

 

Müdürü Cemal Pınar Müdürlerin hasıydı

Abdullah Candoğan ve ailesi iyi bir dosttu

Küçük Ömür’ün burada kirvesi oldu

Babası Osman  ile muhabbet etmenin zevkine vardı.

 

Çubuk ilçesinde dolu dolu beş yılını geçirdi

Aysun ile Aylin yavrularına burada kavuştu

Asu bu ilçede Fatih İlkokuluna başladı

Öğretmen Mustafa Mert’ten ilk eğitimi aldı.

 

Bu yıllar rüzgâr sert esti, baba Osman hastalandı

8 Ekim 1985’de baba vefat etti

Acılar katlandı, ölüm ve gurbet acısı dokundu

Müdür oldu, göç Develi ilçesine sökün etti.

 

19 Mayıs 1986’da Develi’ye vardı

Devletin verdiği lojmana yerleşti

Acımasız oldu, çok canlar yaktı

Adam gibi adam olmayı orada öğrendi.

 

Güneş bir başka doğdu Develi’de

Sanki tek sesti tüm yöneticiler

Yurttaşlar, idareciler ve memurlar mutluydu

O heybeti ile Erciyes dağı onlara destekti.

 

Şahin Azman’ı, Zeki Dayısı

Nafiz Aksu’su, Osman Güney’i

Bekir Teker’i, Ramazan Çerçi’si

Her zaman her yerde dost idi.

 

Nasıl unutsun Şeref Saygılı’yı

Nasıl met etsin Cemal Ayboğan’ı

Ürgüplü Hacı babayı, hemşerisi Rıza’yı

Koca koz ustası Mahir Maşlak’ı

 

Haluk Yalçın, Cezmi Kaya

Bir de Doktor Musa

Hepsi birbirinden değerli

Kimleri unuttu acaba

 

Gazete sahibi Teoman Bayraktar’ı

Dostu âşıkların hası Ali Çatak’ı

Dev Ali’sini, Everek’i, dünyaca ünlü cıvıklısını

Yazmakla bitiremez tüm Develi’yi

 

Cıvıklının ustası sebatsız Mahir’dir

Sekiz yıl Kurbanını kesen Ali’nin hasıdır

Elbiz’in gülü, insan sarrafı Enver’dir

Saymakla bitmez ki otuz bin insan.

 

Develi’de tam sekiz yıl kaldı

Turban ötelinden veda yemeği ile uğurlandı

Çok çalıştı, Devletine çok hizmet etti

Sen onu, o seni unutamadı Develi.

 

Erciyes’te muhabbetle iyi rakı içilir

Elbiz’de dostlara dost katılır

Sekiz yıl çok çabuk geçti

Terazi nasıl met etsin Develi seni.

 

1993 yılının Ağustos ayı geldi çattı

Ali’nin göç Turhal’a uğurlandı

Kimi dostlar üzüldü, kimileri ağladı

Terazi 14 Ağustosta yolcu edildi.

 

Ver elini Turhal dedi

Yine Kızılırmak üzerinden göç geçirdi

Çok dağlar tepeler aştı

Şirin Turhal şehrine vardı.

 

Lojman var iken Abdullah Ordu’nun evini tuttu

Göreve başladığı gün hâkimle karşılaştı

Bir iş hanından vergi dairesini kurtardı

Varkol ve Turhal gazetesi taşınmasını yazdı.

 

Kesintisiz beş yıl Turhal’da kaldı

Hiç incitmedi fakat incindi

Öğretmen evinde güzel günler geçirdi

Ata’nın eseri şeker fabrikasına hayran kaldı.

 

İktidar partililerle hep kavgalı oldu

Yemin edenlerin yeminlerine sadık kalmadıklarını gördü

En güzel şiirleri burada kaleme aldı

Yeşil ırmağı seyretmeye hiç doyamadı

 

Beklenen zaman geldi ve çattı

Kızılırmak üzerinden yine göç geçirdi

Turhal halkı veda ile Şereflikoçhisar’a uğurladı

Çok dostlar arkasından hem üzüldü hem de ağladı.

 

Anadolu’nun incisi Şereflikoçhisar’a geldi

Lojman dururken Şaban Aydın’ın evine yerleşti

Yine Kızılırmak üzerinden göç geçirdi

Şehri ve kültüründen olanları çok sevdi.

 

Oda başkanları ile topluma örnek oldu

Çok çalıştı iyi hizmet verdi

Vergi dairesi yeni binasına kavuştu

Yurttaşlar burada Ali baba unvanını verdi.

 

Her taşın altına elini çekinmeden soktu

Hukuk ilkelerinden hiç taviz vermedi

2000 yılında ağabeyi Ahmet’i kaybetti

Tüm ilçe halkından destek gördü.

 

Hamidiye çiftliğinde balık yedi rakı içti

Güneş tepeden güneşin batışını seyretti

Dostlar ile acı ve tatlı günlerde beraber oldu.

Hep çağdaş, aydın ve Atatürkçü kaldı
.

 

Karasenir dağını adım adım gezdi

Onun orman olmasını beceremedi

Solak uşağı, Avanlar ve Hamzalı ile bir oldu

Ne hikmetse halkı üretime yönlendiremedi.

 

Aysun ile Aylin burada üniversiteli oldu

Asu geç kalmadan sınıf öğretmeni oldu

Hem öğretmen oldu hem de evlendi

Tüm dostlar düğününde buluştu.

 

Dostlar arasında ayrım yapamıyor

Bayram Aktaş ile Mehmet Çetin’e kıyamıyor

Hep derdini Kızıl ırmağa döküyor

Zalim Kızılırmak hep bildiğini yapıyor.

 

Göz açıp kapayana kadar sekiz yıl geçti

Vergi dairesinin bahçesi müzeye döndü

Dostlar veda gecesi ile Sungurlu’ya uğurladı

Tüm memurlar ve dostlar bu tayına isyan etti.

 

3 Eylül 2006 da Şereflikoçhisar’dan uğurlandı

Sungurlu’da Hiltaşlar’ın evine yerleşti

Görev öncesi Sungurlu’yu mahalle mahalle gezdi

14 Eylül’de dairede göreve başladı.

 

Sungurlu’nun çalar saati çalıyor

Terazi hiç durmadan dost arıyor

Şereflikoçhisar’dan dostlar geliyor

Hattuşaş ile Alaca höyüğü geziyor.

 

 

 

 

Manastırdan Sungurlu’yu doyasıya seyretti

Mavi Ocak ile Baktat’ta rakı içti

Uzun aylar dost aradı durdu

En sonunda parkı kendisine dost edindi.

 

Sungurlu sokaklarında çocuklar ağlıyor

Park kimsesiz ve garip çocuklarla doluyor

Dost canlısıdır Terazi, çocuklarla dost olur.

Sungurlu’nun ozanları imdadına yetişir.

 

Bir garip şehirdir Sungurlu

Her mahallesinde vardır bir ozanı

Kara kelek bir başka söyler şiirlerini

O söyler Terazi Ağlar, Terazi söyler o ağlar.

 

Her sabah adım adım parkı gezer

Parkın her karesini fotoğraflar

Terazi çocuklar gibi mutludur parkta

Ümran Evliyaoğlu günaydın müdürüm der.

 

Punto’nun ve Ümran Bey’in fotoğraflarını çeker

Onunla her gün her gece kendini avutur

Di çayını mutlaka iki taraflı gezerek görüntüler

Kavun üreticilerine ve emeğe saygı duyar.

 

Cumartesi günleri Pazar yerini gezer

Tüm köylüler ile sohbet eder

Organik ürünleri saatlerce ararda arar

Ne hikmetse hep kurtlu meyveyi tercih eder.

 

Üreten köylülerin fotoğraflarını hep çeker

Okula giden öğrencilere hep yardımcı olur

Çocuklarla bire bir sohbete bayılır

Onlar bir cevherdir onu işlemek bizlere ait der.

 

Develi’den beri müdürdür Terazi

Ceza keser, cebren vergi tahsil eder

Yeri gelir araç bağlatır, araç satar

Buna rağmen Ali babadır, Terazi.

 

Terazi Ali babalığı kabul etmez

Halktır bu, ne dediğini çok iyi bilir

Sevilir Terazi, hem de çok sevilir

Sungurlu ilçesinin de Ali babası olur.

 
 

Zordur idarecilik mektebi bile yoktur

Terazi belli bir yaşa gelmiştir artık

Duyusallığı, yasaların önüne geçmeye başlamıştır

30 Temmuz 2010 da emekli olmaya karar vermiştir.

 

Eşi ve memurları emekli olmasını istememiştir

Fakat Terazi bir kere karar vermiştir

Kararından kimseler onu döndürememiştir

15 Ekim 2010 tarihinde emekli olmuştur.

 

Otuz yıl olmuştur Ankara’dan çıkalı

Cumhuriyetin temelinin atıldığı bu şehri hep özlemiştir

Yıllardır bekle beni Ankara geliyorum demiştir

Ve nihayet 6 Kasım 2010 Cumartesi Ankara’ya gelmiştir.

 

Ankara’da kendisine ait olan eve yerleşmiştir

30 yıl sonra Kurban Bayramını burada kutlamıştır

Ankaralı dostları onu yalnız bırakmamıştır

 

’’Ankara’nın taşına bak

Gözlerimin yaşına bak

Uyan uyan Gazi Kemal

Şu feleğin işine bak’’

 

Türküsünü dinleyerek anılarını ve şiirlerini yazmaktadır.